Ana Menü
Bir cam kürem vardı çocukluğumda. İçinde sanki kendi renklerim oynaşır, sanki kendi ışığım dansederdi. Türlü düşlere dalar giderdim cam kürem elimde. Elimde olmasa bile bulut yumuşaklığında gezintilere çıkardım düşüncelerimde cam küremde. Bütün çocuklar gibi belki de. Çok değerli olduğunu düşünürdüm cam küremin. Saklardım sıkı sıkı bu nedenle. Göstermezdim kimselere.
Uzun yıllar geçti üzerinden. Geçti ama hala duruyor cam kürem. Duruyor ama eskisi gibi değil artık. Ne kadar saklasam da, ne kadar sakınsam da çok yerinden kırıldı, çok yerinden çatladı cam kürem. Hep yapıştırmaya çalıştım kırıkları, çatlakları. Ne kadar zaman alsa da, ne kadar uğraşsam da hep eski haline getirmeye çalıştım cam küremi. Zaman zaman alıyorum elime cam küremi. Görmek istiyorum renklerimi, ışıklarımı. Görüyorum dersem de artık eskisi gibi değil. Belki de eskisi gibi renklerim, ışıklarım ama pek iyi görünmüyorlar kırıklardan, çatlaklardan. Arada bir, özenle siliyorum özenle parlatıyorum, cam küremi. Şöyle bir sallıyorum arada bir, canlandırmak için renklerimi ışıklarımı.
Şimdi daha sıkı saklıyorum cam küremi. Çünkü giderek zorlaşıyor yapıştırmak çatlakları, kırıkları. Pek göstermiyorum artık kimselere cam küremi. Ya çatlarsa bir daha, ya kırılırsa bir daha. Başka yok ki.