Ana Menü
Zamanın tozları herşeyin üzerini örtüyor. Yaşanılan ne varsa zamanın tozları altında unutulup gitmekten kurtulamıyor. Çok önemli olduğunu düşündüğümüz ve kolay kolay unutmayız dediğimiz bir an ya da bir olay, bir de bakmışsınız ki zamanla yavaş yavaş silinip bulanıklaşmaya başlamış. Önemlidir dediğim bazılarını yazayım diyorum. Yazarsam unutulmaktan kurtulurlar diyorum. Böylece tümüyle kaybolmazlar. Evet, yazmak hiç yoktan iyi bir yol gibi görünüyor ama günün birinde birileri okuduklarında yazdığım andaki gibi algılayabilecekler mi yazdıklarımı. Sözetmeye çalıştığım '' an '' aynı şekilde hissedilebilecek mi. Aynı şekilde önemli bulunacak mı? Duygularımı, düşüncelerimi ortaya çıkaran etkenler, etkiler, etkileşimler aynı şekilde anlaşılacak mı? O sırada radyodan gelen müziği aynı şekilde duyabilecek miyiz, bıraktığı etkiyi aynı şekilde hissedebilecek miyiz? Sözcükler ya da kurduğum cümleler bunun için yeterli olacaklar mı? Kalemimi kağıdımı aydınlatan ışık, odanın duvarlarındaki ölgün aydınlık yansımalar görülebilecek mi? Başucumdaki Nergislerin kokusu duyulacak mı? Bu anın içindeki '' ben '' kimin umurunda olacak? Attığım tarih, gecenin yarısına yaklaşan zaman, düşüncelerde canlanabilecek mi? Bunun için çaba gösterilse bile aynısı olabilir mi dersiniz? Kimbilir? Belki olur, belki olmaz. Bizler olur olmaz diye düşünmemeliyiz. Yazmak gerek yaşadıklarımızı. Kendimizi ya da yaşadıklarımızı önemli bulsak da bulmasak da yazmak gerek. Yazdıklarımız hayatta bir yer kaplamayabilir gibi gelebilirbizlere. Uzayda bir toz parçası olduğumuzu düşünebiliriz. Doğru, küçüktürler toz parçaları ve gerçektende uzayda toz parçalarıyız. Belki hiç aklımızdan bile geçirmeyiz ama toz parçalarınında bir ağırlığı vardır. Gören olur olmaz, ama her toz parçasının da bir gölgesi vardır. Öyle değil mi?